Voor ruimtelijke ordenaars met een voorliefde voor kaarten en luchtfoto’s (en zijn we dat niet allemaal?) is het hedendaagse Internet een ware snoepwinkel. Pdok.nl, ruimtelijkeplannen.nl, kadastralekaart.com: ze geven tot op detailniveau een beeld van je projectlocatie en de diverse kaartlagen helpen ontzettend bij het opbouwen van je onderbouwing. Het levert enorme tijdwinst op ten opzichte van vroeger, toen je voor het verkrijgen van gegevens afhankelijk was van de gemeente of andere instanties of met je fototoestel helemaal naar pakweg Heesch bij Oss moest rijden om te weten hoe het er daar uit ziet. Top. Maar er schuilt ook een gevaar in.
Gemak
De technologie brengt ons plannenmakers gemak, maar het moet niet te gemakkelijk worden. Ik maak me er zelf ook vaak schuldig aan: op een druilerige miezerdag, maak ik net zo lief een screenshot van Google Streetview dan dat ik vijf minuten moet rijden naar Gemert om een foto te maken van de situatie van vandaag. Die foto is waarschijnlijk toch te donker. Ook de gemeente ‘bezondigt’ zich hieraan. Maar ja, de medewerkers hebben dan ook de beschikking over nóg veel betere luchtfoto’s, onwaarschijnlijk gedetailleerd en scherp. AVG-waardig, zeg maar ;-). Dan is het, zeker met de beperkte tijd die beschikbaar is, wel zo handig om de plannen te beoordelen aan de hand van de luchtfoto.
Wanneer een plan verder geen problemen oplevert, dan is bovenstaande werkwijze van adviseur en ambtenaar een prima manier om snel tot resultaat te komen. Het kan problematisch worden als er kritische opmerkingen komen over de stedenbouwkundige inpassing, de inrichting van de openbare ruimte, de landschappelijke inpassing. We hebben de neiging ontwikkeld – ook ik – om de brief te beantwoorden met een mail en die te beantwoorden met een mail waarop een gesprek volgt en nog een mail. Zonder ooit ter plekke gekeken te hebben hoe de vork ter plaatse nu werkelijk in de steel zit.
Buiten
Al toen ik nog bij de gemeente werkte waren de locatiebezoeken soms ware aha-erlebnissen, in de zin van: aha, zit het zo? Een vanaf de luchtfoto hoog gewaardeerde bomenrij blijkt ineens niet zo bijzonder, een niet ontwaarde sloot gooit roet in het eten. Meestal ben je er dan snel uit wat de oplossing zou kunnen zijn. Een gebouw of weg iets opschuiven, aanvullende beplanting plaatsen op een plek die echt effect heeft op de ruimtelijke kwaliteit. Buiten kom je vaak tot oplossingen, viel me toen op en het valt me nog steeds op.
Afgelopen week heb ik het weer eens mogen ervaren. De aanvraag voor een op zichzelf klein bouwwerk dreigde op papier te ontsporen, maar gelukkig bleken de medewerkers van de gemeente meteen bereid om even te komen kijken. De laarzen aan, de wei in. In een half uur tijd deden de initiatiefnemer en medewerkers hun verhaal en ter plekke werd een oplossing bedacht die werkt voor beiden. Een half uur (vooruit: inclusief reistijd van en naar het gemeentehuis drie kwartier) en het was eigenlijk gepiept, alinea’s tekst in stevige brieven en mails voorkomen.
Het lijkt misschien tijdverspilling om in de drukte van alledag je bureau te moeten verlaten, maar eigenlijk is het het tegenovergestelde. En het is nog gezond ook. Leermoment: op tijd naar buiten!
