Emoties borrelen. Emoties tieren. Emoties vertroebelen. Ook in mijn geval. Het komt allemaal niet zo goed van pas als je een project tot een goed einde wilt brengen, maar dat is het met emoties: ik kan het niet helpen. Vooral als ik ten diepste word aangesproken op eerlijkheid, dan gaan er dingen aan het schuiven in mijn lichaam die in veel gevallen mijn vingers aanzetten tot het typen van ellenlange mails. Of die ervoor zorgen dat mijn verbale kwaliteiten ineens gehalveerd lijken te zijn, getuige de halve zinnen die ik dan uitspreek.

Afgelopen week ben ik, in het openbaar nog wel, voor leugenaar uitgemaakt. Niet in het openbaar ben ik (blijkbaar, ik was er zelf niet bij) ‘de grootste misdadiger van allemaal’ genoemd. Nou kan ik daar ook wel weer best goed tegen, want mensen vergeten dat ik opgeleid ben als gemeente-ambtenaar. Dan maak je wel wat mee hoor. En ook toen al wist ik dat ik altijd naar eer en geweten handelde. En dat is het belangrijkste.

Het kasteel maar weer een keer

Maar ook oneerlijkheid op de inhoud doet mij wat. Berichtgeving over Kasteel Gemert triggert van alles in mijn lijf en leden. Waarom?

De gemeente in 2014: “Bouwen in de ommuurde tuin is bespreekbaar, maar alleen als het functioneel nodig is voor de herontwikkeling, niet om extra opbrengst te genereren.” De gemeente in 2018: “Ook woningbouw, al dan niet gecombineerd met (ondergronds) parkeren is in de ommuurde tuin ruimtelijk voorstelbaar”. Foetsie is de functionele relatie. Dat had wat gescheeld hoor, als dit in 2014 al het standpunt zou zijn geweest.

De gemeente in 2014: “We beoordelen alleen een totaalplan, inclusief het parkeren en de verkeerskundige structuur.” De gemeente in 2018: “Het is nu nog te vroeg om te zeggen waar er straks wel en niet geparkeerd kan worden. Het is nog een vlekkenplan, de onderdelen moeten eerst nader worden uitgewerkt.”

De gemeente, tussen 2012 en 2016 herhaaldelijk: “Nee, wij toetsen alleen het plan, wij participeren niet en hebben geen functies die in het Kasteel zouden kunnen”. De gemeente in 2018: “De Eendracht verplaatsen naar het Kasteel? Kunnen we over in gesprek.”

Ik wéét hoe het werkt, ik weet dat vertrouwen hier het sleutelwoord is, ik weet dat ons traject niet altijd volgens conventionele paden verliep, ik weet het allemaal. Maar het voelt zó oneerlijk. Ik kan dat niet goed uitleggen in een paar zinnen. Ik kan er verder ook niks aan doen en er verandert niets. Ik kan het alleen maar laten borrelen.

Geniet dus nog maar even van dit blogje, waarschijnlijk verwijder ik het straks weer. Had ik dat maar met al die te snel verstuurde ellenlange emails kunnen doen….