Het is genetisch bepaald dat ik teken. De talloze lijnen die mijn vader in zijn leven op papier heeft gezet, hebben al navolging gekregen in (naar mijn bescheiden mening toch iets minder van talent getuigende) tekeningen op de basisschool, voor de carnavalskrant en andere hobbydingen. De verhuizing uit het ouderlijk huis afgelopen februari was feitelijk daarin één grote aha-erlebnis. Inmiddels is het aantal lappen tekst het aantal lijnen ruimschoots gepasseerd, maar: het bloed kruipt waar het vandaan komt. Ik voel het. En het kán ook, want helpt me zakelijk vooruit.
Een plaatje praat
Mijn werk begint vaak met een idee in een hoofd van een klant. Soms ligt dat idee tijdens de intake al voor me uitgetekend, in een pentekening van vaak een vierkantje (een huis) in een ander vierkantje (een perceel) met daarnaast in ruwe stijl handgeschreven maten. Dat idee moet naar de gemeente, in woorden maar ook in beelden. Dat plaatje moet beter. Meest voor de hand liggend is dat dit door een architect of landschapsontwerper liefst maatvast wordt uitgewerkt. Om te duiden én te verleiden. Maar voor de klant voelt dat niet zelden als te vroeg. Lees: te duur.
En daar zit ook wel weer iets in. Want los van het feit dat ook de ontwerpers keurige marktconforme prijzen vragen moet er wel wéér iemand naar de opgave kijken, buiten de man van de ronkende teksten (ik). Da’s dubbel geld. Terwijl in die allereerste fase een helder beeld van de situatie voldoende is. Gemeentemensen zijn gewend om die te ‘lezen’ en zich dus een goed beeld te vormen van wat de bedoeling is. Genoeg om een positief of negatief geluid erover te laten horen, waarop je door kunt. Waarop het echte ontwerpen begint.
Dat eerste plaatje, die ’situatietekening’ zo u wilt, daar ben ik me steeds meer in aan het bekwamen. Wat ik daarvoor al geknutseld heb, getekend heb in potlood, gescand, gephotoshopt, over een wazige screenshot van de luchtfoto geplakt, het is best aandoenlijk. Beoordelaars van plannen, ik geef nu toe: ik heb me best wel eens erdoorheen gebluft met maatvoeringen die slechts blijk gaven van een timmermansoog of gevoel voor verhoudingen (als een parkeerplaats 5 meter lang is, dan moet dit ongeveer 8,5 meter zijn…). Maar voor het doel was het altijd wel geschikt.
Gereedschap
Het staat of valt natuurlijk allemaal met gereedschap en de kennis en kunde om dit te hanteren. Langzaamaan, via carnaval- en kermisdingetjes en de cursus Infographics, kwam Adobe Illustrator in mijn leven en het is een van mijn grootste vrienden geworden. Maatvast tekenen is echter nog altijd wel een dingetje en daarom is enige CAD- of GIS-kunde ook wel gewenst. Maar voor een eenpitter als ik met een beperkte tekenbehoefte valt het rekensommetje met die dure pakketten niet goed uit. Los nog even van de cursuskosten.
Maar er is van alles te Googlen en inmiddels zijn ook de eerste zelfgemaakte CAD-tekeningen op mijn scherm verschenen. Die blijdschap als het lukt om de lijnen te zetten waar je ze wilt hebben, te draaien en de maatvoering op tekening te zetten, ik zou mezelf eens moeten zien! Al self-schoolend trek ik door het landschap van de tekenprogramma’s en het gaat steeds beter. Ik kan mijn klanten én de beoordelende partijen dus ook steeds beter voorzien van nuttige praatplaatjes.
Zijn er betere ontwerpers? Jazeker, duuzenden. Kan het allemaal nog veel beter? Ook waar. Maar het tekent een mens dat hij zich verder bekwaamt in dingen die hij leuk vindt. Dat geeft betekenis aan het leven.
