Wat begint met een idee in het hoofd van een opdrachtgever komt via gesprekken als een verzameling lijnen, letters en kleuren op papier terecht en dat papier wordt al dan niet digitaal bestempeld zodat het de basis is om iets fysieks te gaan doen. Breken, graven, bouwen, planten. Ik ben nu al een aantal jaren een schakel in deze ketting en hoe prettig ik het ook vind om argumenten te bedenken en op te schrijven, het haalt het natuurlijk niet bij waar het allemaal om te doen is: het daadwerkelijk anders ordenen van de ruimte. De praktijk.
Mooi dat ik toch altijd wel een rondje zou kunnen maken in mijn omgeving om waar te nemen hoe het papier werkelijkheid wordt: hoe ter plaatse van een geel vlakje een heel appartementengebouw of een nieuwe woning wordt gebouwd (keurig achter het zwarte lijntje dat de rooilijn is), hoe een paars vakje wordt klaargewalst voor de vestiging van een modern bedrijf en hoe op de plek van een groen rondje een heuse boom wordt geplant.
Ideeën blijven, ontwikkeling blijft, corona of niet. En het kan kort duren of iets langer of heel erg lang, maar waar een wil is, is vaak wel een weg. Sommige ideeën sterven natuurlijk en helaas een vroege papieren dood, en dat zijn dan toch altijd wel zaken waar ik me licht ongemakkelijk bij voel. Heb ik er alles aan gedaan? Had het ook op een andere manier gekund? Die vragen komen natuurlijk wel voorbij, maar dat hoort erbij. Nee, de successen zijn het leukst, laten we wel wezen. Daarom hieronder een paar foto’s van projecten die hun grondwerk al goed op orde aan het brengen zijn, soms zijn ze as we speak alweer een heel stuk verder.
En dat ik afgelopen maandag geheel toevallig uitkwam bij de start van het grondwerk voor van mijn projecten en de allereerste spade mocht zetten, dat had mijn opa zaliger niet kunnen voorspellen. Toen ik nog een menneke was, was hij het die zei: “D’n dieje, die zal nog gin skup vasthouen!” Hij heeft het toch maar mooi verkeerd gezien! Nou ja, wie mij kent weet wel beter: ik ben inderdaad in werkelijkheid meer van het papier.