Alles over het kasteel

Zo, ik denk dat deze kop best wel wat geïnteresseerden naar mijn blog trekt. Het is de vraag die mij het meeste gesteld wordt: “En, hoe gaat het met het kasteel?” (bedoeld wordt Kasteel Gemert, ik mag mij met de herbestemming ervan bemoeien). Een erg interessant proces, anders dan alle andere processen waar ik mee te maken heb, en daar wil ik graag over vertellen. Maar hoe ver kun je hierin gaan, in het algemeen bij projecten?

Vertrouwelijkheid

Het is doorgaans niet in het belang van een opdrachtgever om de handel en wandel binnen een project te bespreken in een café of bij de naborrel van een vergadering. Ik houd het dan ook vaak bij een algemene omschrijving van de voortgang. ‘Het gaat goed’, of ‘het loopt stroef’ of ‘het is spannend’ met een korte toelichting daarop. Dat is wel eens onbevredigend. In het voorbeeld van kasteel Gemert zou ik de mensen graag vertellen over de gesprekken die er zijn met allerlei partijen, de denkwijzen ten aanzien van de politiek en de moeilijkheden en uitdagingen die op ons pad komen. Maar zeker bij zo’n mediagevoelig onderwerp kan dat verkeerd uitpakken en publiciteit genereren waar de nieuwsgierige goegemeente wel, maar het project niet mee gediend is.

Dus ben ik voorzichtig. Dat was ik trouwens al als ambtenaar. En soms zit ook ik op mijn praatstoel (laat ik me vooral niet roomser voordoen dan ik ben), en komt er meer uit mij dan normaal. In de juiste omgeving, op het juiste moment en met de juiste persoon is het soms lekker om wat loslippiger te zijn. Het kan zelfs nuttig zijn en tips of nieuwe inzichten opleveren. Maar meestal is het mondje dicht. Het heeft me bij monde van een van mijn opdrachtgevers al eens de charmante ondertitel ‘betrouwbaarder dan de Nederlandsche Bank’ opgeleverd. Dat lijkt me ook wel wat waard, eerlijk gezegd.

Resultaten zien

De ‘keerzijde van de medallie’ is wel: ik kan zo verrekte weinig laten zien van waar ik mee bezig ben. Het gros van mijn werkzaamheden onttrekt zich aan de openbaarheid, en dat moet ook zo zijn. Het is af en toe ook gewoon te saaie kost om het over te hebben, laten we wel wezen. De resultaten komen later, veel later vaak. Als er iets gebouwd, heringericht of herbestemd is. Met het resultaat zichtbaar op tafel kan ik ook beter vertellen wat mijn rol is geweest; dat heb ik gemerkt in mijn verhaaltje over de EVZ Esperloop.

Nee, ik kan niet met enige regelmaat krachtige logo’s laten zien, fonkelende websites, mooie tuinen of luxueuze zwembaden. Dat vind ik jammer, maar het is zoals het is (misschien verandert dit nog ooit, wie weet). De enige remedie is: zo snel mogelijk zoveel mogelijk resultaten behalen. Dat proberen we dan maar te doen.

En oh ja, wat kasteel Gemert betreft: alles komt goed.

“Dat is voor jou toch aftrekbaar?”

In een van mijn vorige blogs had ik het over een vooroordeel ten opzichte van ‘de ondernemer’. Deze keer aandacht voor misschien nog wel een grotere misvatting: de misvatting dat ondernemers alles kunnen betalen, omdat ze het toch wel kunnen aftrekken van de belasting. Echt heel wonderlijk.

Nieuwe computer

Een nieuwe auto, een printer, een sponsorschap, een lunch of dinertje. “Betaal jij dat maar, want dat kun je aftrekken.” Daarmee de suggestie wekkend dat het helemaal niks kost. Hoe moet ik me dat voorstellen? Dat er bij de kassa van de Media Markt iemand van de Belastingdienst op je staat te wachten om die nieuwe computer handje contantje te vergoeden? “Proficiat, u bent een ondernemer, en daarom mag u dit gratis meenemen.” Nee, natuurlijk werkt het zo niet! Alles moet gewoon betaald worden, hoor. En als je het niet hebt op dat moment, dan heb je het niet.

Het ondernemersvoordeel komt later, als een deel van de winst niet belast wordt omdat je de gemaakte kosten er eerst van af mag halen. Het gaat dan dus over procenten van de kosten die gecompenseerd worden doordat je minder belasting betaalt – soms wel twee jaar nadat je bij de Media Markt bent geweest. Begrijp me goed: mij hoor je zeker niet klagen dat het bestaat, het is fijn dat het er is. Het is een belangrijk voordeel dat we hebben. Maar de beeldvorming dat je als ondernemer alles maar kunt betalen wekt op zijn minst verbazing.

Eigen schuld

Nu moet ik zeggen: het is niet geheel te wijten aan alle andere mensen dat er zo tegen het ondernemerschap aangekeken wordt. Ik denk dat ik er -toen ik nog een eenvoudige hardwerkende ambtenaar was- ook wel eens zo over gedacht heb. Maar hoeveel ondernemers kennen we ook niet, in ieder geval in het verleden, die een week na hun bezoek aan de Kamer van Koophandel die hagelnieuwe personenauto of fonkelende bus de oprit op reden? En dan zélf zeiden dat ie ‘toch aftrekbaar was’. De crisis heeft dit fenomeen wel een beetje naar de achtergrond verdrongen, en ik denk dat dat goed is.

Ook een ondernemer moet uiteindelijk gewoon zijn spulletjes betalen. Dat is althans mijn eigen ervaring. Maar als ik het fout zie en er zijn ondernemers die gratis kunnen winkelen: ik leer graag van mijn collega’s.

P.S.: Herinner je je mijn blog van 2 mei nog over het ‘gratis advies’? De betreffende bijna-klant kon mijn opstelling dusdanig waarderen dat ik enige dagen later een leuke bon in mijn brievenbus aantrof. Een mooi gebaar.

19 mei 2014

Witte rook

Ze zijn er uit. Het college van mijn gemeente Gemert-Bakel staat. En ik moet zeggen: chapeau. De drie kemphanen uit de vorige periode gebroederlijk bij elkaar, er zijn momenten geweest in de afgelopen jaren dat dat een onmogelijkheid leek. Is de politiek onnavolgbaar, of is mijn politiek inzicht niet zo groot als ik zelf graag zou willen geloven? Ik denk dat je het formatieproces van binnenuit mee moet maken om het écht te begrijpen. Laat ik wel zeggen: het is goed zo.

Schaduwen

In een van mijn vorige blogs deed ik nog een stoere duiding van de verkiezingsuitslag, en mijns inziens klopt die nog steeds. Ik eindigde toen ook met de wens dat er vanaf nu vooruit gekeken wordt en geschiedenissen geschiedenissen worden gemaakt. Dat doen ze dan toch wel weer een stukje sneller dan ik had gedacht, waarvoor hulde. Er is een fraai staaltje over-eigen-schaduwen-springen getoond. Uiteraard naar eigen zeggen in het belang van Gemert-Bakel, maar hoe vaak wordt het eigen belang wel niet in termen van algemeen belang verwoord? Het zit er natuurlijk altijd wel bij, want macht (aandacht) en overleven zijn begrippen die met het politieke spel verweven zijn. Maar in dit geval heb ik toch de neiging om te geloven dat de ‘brede coalitie’ en de mix van ervaring en nieuw ook echt als beste oplossing voor de problemen en uitdagingen wordt gezien.

Tevreden

Ik ben het daar ook wel mee eens. De bijtende discussies van de afgelopen tijd, de jijbakken en oorwasserijen van een jaar of drie geleden, het geeft lekkere televisie op de lokale omroep, maar het is ook tegelijk tenenkrommend en a-productief. Dát leek iedereen gaandeweg ook wel in te zien, met als bewijs deze coalitie. Zoals Hans Teeuwen ooit zei: “De rust keert weder in mijn nederige houthakkersstulpje”. Daar lijkt het althans op. Voor alle mensen die betrokken zijn bij de ontwikkelingen in de gemeente (als ambtenaar, politicus, ontwikkelaar, adviseur, ondernemer, inwoner enz.) is het zó veel prettiger als er een positieve stroom is. Dan bereik je wat, dan wil iedereen bij je horen, dan los je problemen op. Dat is overigens een universele wijsheid.

Ik wens het nieuwe college van Gemert-Bakel oprecht alle goeds toe.

Ben ik wel een echte?

De zin van de week: “Dán ben je ondernemer.” Ik heb nu een paar keer gehoord dat het anders had gemoeten. Dat ik dan meer geld had kunnen verdienen. Dat maakt de echte ondernemer blijkbaar, in de ogen van velen. Ik heb de neiging om te zeggen: dan maar geen echte.

Voorbeeld

Een potentiële klant wilde drie bouwkavels ontwikkelen op zijn perceel. Hij had mij uitgekozen om dat traject te begeleiden, en da’s fijn. Mij oriënterend voorafgaand aan het offertegesprek viel me de grote LPG-cirkel op van het naastgelegen tankstation. Alarmbellen. Je ziet van mijlenver aankomen dat dat een belemmering wordt. Dus ik heb gezegd dat ik allereerst dat even zou onderzoeken, voordat er veel tijd en energie en geld in het project gestoken ging worden. Mijn ingeving bleek helder. De belemmering is op dit moment te groot. Het project gaat voor onbepaalde tijd in de vriezer.

Geld verdienen

Nu kún je zeggen: meneer, ik ga de haalbaarheid van uw plannetje voor u onderzoeken. Je zet alle ins en outs op een rij in een mooi rapportje, plaatjes erbij, the works, om tot de slotsom te komen dat die LPG-cirkel toch wel heel erg vervelend is. Die werkwijze had mij een paar honderd euro opgeleverd. En de klant was een paar honderd euro kwijt geweest. Voor niks. Dat kan toch wel ooit gebeuren natuurlijk, maar als het zo klip en klaar is vind ik niet dat ik dat kan maken. Maar sommigen vinden dus van wel. Het leverde mij de eerste zin van dit stukje op.

Een ondernemer heeft in de ogen van de goegemeente bepaalde kenmerken, en een ervan is blijkbaar dat hij alles zal doen om geld te verdienen. Da’s lekker, ben je net af van de vooroordelerige praat over ambtenaren, krijg je dit.

Ben ik een echte ondernemer? Ik weet het niet. Ik denk dat ik me in ieder geval wel een goede adviseur heb getoond in dit geval. Met oog voor de klant. What goes around comes around, dus ergens zal het me heus nog wel eens iets opleveren.

Op de Campus

Een werkbijeenkomst met studenten en leerkrachten van de TU Eindhoven en medewerkers van de provincie over het Gemerts kasteel bracht mij deze ochtend naar de campus van de Technische Universiteit. Met mijn achtergrond makkelijk voor te stellen dat ik daar niet heel vaak geweest ben, maar hetzelfde gevoel bekroop mij als toen ik laatst over ‘mijn eigen campus’ in Nijmegen toerde: ik voel me thuis in zo’n omgeving. Zeker met dit weertje.

Relaxen

De aangeharkte velden, de kolossale gebouwen, de studenten in groepjes verzameld in de wei of met de poten in de vijver: heerlijk. Eigenlijk was het natuurlijk ook gewoon een toptijd, die studententijd. Man, man, wat was dat relaxen als je het achteraf bekijkt (ook wel tijdens trouwens). Natuurlijk wordt er geblokt op tentamens, of worden ingewikkelde rekensommen uitgedacht of complexe gebouwen ontworpen, maar er heerst óók en misschien wel vooral ontspanning en vrijheid, op de campus.

Dorp

Of is het de geborgenheid die mij aanspreekt? De campus als veilige haven voor een dorpeling in de grote stad. Het is er overzichtelijk, want je hebt collegezalen, werkruimtes, kantines en grasvelden, studenten en leerkrachten. Dat is het wel zo’n beetje. En als het meezit nog heel wat gelijkgestemden ook nog. Dat schept een band, neem ik aan. Misschien is dat wat ik beleef als ik rondstruin op de campus: een dorp in de stad. Ondanks de immense betonblokken om mij heen, maar die vind ik dan juist gek genoeg weer prachtig.

Ja, een campus vind ik een fijne plek.

Ook dát zou trouwens een leuke sfeer zijn op het Gemerts kasteel bedenk ik me nu, maar dat is weer een ander vraagstuk.

Resultaten zien: EVZ Esperloop

Een project vooruit brengen. Resultaten bereiken. Dat staat op mijn website. Mooi is het dan als de resultaten van mijn werk in het landschap te zien zijn. Dat ondervond ik gisteren toen ik een klein rondje maakte ten noorden van Milheeze. Wat wordt het daar toch mooi, en de laatste toevoeging is de fris aangelegde EVZ Esperloop.

Eigenlijk heb ik daar een bijzondere, want dubbele bemoeienis mee gehad. Aan de voorkant bij de plannenmakerij, als ambtenaar leiding gevend aan het Integraal Gebiedsprogramma Bakel-Milheeze, en aan de achterkant bij de uitvoering, als adviseur van een grondeigenaar die in ruil voor het mogen bouwen van woningen onder andere ruimte bood aan deze EVZ op zijn grond.

Geen spelletjes

Maar er was een impasse opgetreden met de gemeente en de eerder ingeschakelde adviseur kon de klus om gezondheidsredenen niet vervolgen. Hij vroeg mij om bij te springen, en wat opdoemde was een groot verschil tussen wat ooit de bedoeling was van iedereen, en wat nu moest worden uitgewerkt in overeenkomsten. Daar zat een crisis tussen, zeg maar.

Ik meen dat we daar goed zijn uitgekomen, en hoewel er natuurlijk wel een link was met mijn werkzaamheden vroeger kon ik gelukkig de wederzijdse belangen goed uit elkaar houden. Dat ik van ‘de andere kant’ kwam heeft me denk ik ook wel geholpen om het op te lossen, samen met mijn oud-collega’s. Gewoon een kwestie van open de problemen op tafel leggen, elkaars belangen zien en geen spelletjes spelen. We kwamen weer tot overeenstemming, en nu slingert er wederom een fraai stuk natuur door het agrarische landschap van Millus.

Bouwkavels

Als de prachtig gelegen (want direct aan deze EVZ) twee ruime woningbouwkavels nu binnenkort kunnen worden verkocht en bebouwd, dan weet ik zeker dat er voor iedereen een goed resultaat uit is gekomen. Interesse? De Bocht, Milheeze: aan de rand van het dorp, op loopafstand van Natuurpoort Nederheide met zijn strandbad en wandelpaden door de Stippelberg, en op een goeie slag met de houten 1 van de golfbaan!

Zin in Mooie Zinnen

Een nieuwsbericht over Thé Lau, de zanger van The Scene, blijkt vandaag voldoende om weer eens naar mijn inmiddels ouderwets ogende cd-verzameling te kijken. Cd-rug na cd-rug schiet een herinnering voorbij: een plaats, een tijd, een gebeurtenis. Nijmegen, Kruiseind, Deurne. The Scene past bij het laatste: de laatste jaren van het Willibrord. Dus: de Twee Meter Sessie gaat in mijn stereotorentje, in de eerste van 5 (jawel: 5!) cd-lades. En hard. En o zo mooi!

Teksten

Het is nogal poëtisch wat Thé heeft gemaakt, maar prachtige zinnen levert het op. “En de klok zegt tik-tik – op de witgestucte muur – voor wie wacht komt alles steeds te laat.” “En ik zoek naar een woord dat alles open maakt.” “We zijn meer bang van de liefde dan we bang zijn van de dood.” Het volume gaat nog net ietsje harder en ik schud heel rockerig met mijn hoofd. Ik geef toe: een toevallig luchtgitaartje komt ook wel eens langs. Dan móeten de Tröckener Kecks op. Nijmegen, in de mensa. Ik heb volgens mij een iets recentere cd. Favoriete titel ever: “Zou je niettegenstaande de recente gebeurtenissen toch nog een verblijf op amoureus gebied in overweging willen nemen, asjeblief?” Da’s dan de titel hè. “Van de vriend van een vriend van de kennis van een vriend had ik al zoveel over je gehoord – maar je weet hoe dat gaat als het via-via gaat, je gelooft niet meteen ieder woord.” Het was even nederrocken en zingen dus, op de zolder van mijn kantoorfiliaal. Heerlijk.

Ambachtelijk schrijven

Het ambacht van het schrijven ligt mij, dat weten velen wel. Het knutselen aan de liedjes van onze groep Noginnedan is een feestje; gepriegel op de lettergreep nauwkeurig, maar een goed liedje wordt er mede een goed liedje door, is mijn overtuiging. In onze branche van de carnavals-amusementswereld dan. Laatst werd me gevraagd een toelichting bij een enquêteformulier te schrijven, over een nogal gevoelig onderwerp. Het woord voor woord afwegen, het schrappen en herformuleren, het vervult me met groot plezier. Ik heb heel wat af te leren, want als ambtenaar ben ik vergroeid met lange teksten, nuances en uitzonderingen. Maar in een goede tekst dek je je niet in, je schrijft raak. Waar het op staat. De opdrachtgever voor de enquête was in ieder geval heel tevreden, al haalde hij er nog een paar ‘gekleurde’ termen uit voordat de brief ter perse ging. Dat scherpt me weer.

Ik wil dat vaker doen, dat echte schrijfwerk. En er staat alweer een uitdaging op mijn to-do list: een schoollied. Da’s een ander kopje Thé.

Mijn Duiding

Geef een reactie

Daar stonden we in het gemeentehuis, te kijken hoe het CDA een absolute meerderheid ging halen. 12 zetels werd doorgegeven en het werd flink warmer in de zaal. Wat gebeurde hier? Noord-Korea aan De Rips, zei ik al. Die vreemde situatie (want dat zou het zijn) kwam in de einduitslag niet meer terug -het bleek een foutje te zijn geweest-, maar de tendens was duidelijk: CDA wint fors, Lokale Realisten verliezen fors. De duidingen buitelden over elkaar heen, en ik doe daar graag aan mee. De uitslag was logisch en verwacht.

Het ís niet de inhoud

Ik sprak een vertegenwoordiger van de Dorpspartij en die kon er niet over uit. Het ging volgens hem goed fout met de landbouw als we zo door gingen, dan moet je niet op het CDA stemmen. Hij ziet alleen niet dat het daar helemaal niet over ging deze keer. Volgens mij niet althans. Het ging om houding, om hoe je met elkaar omgaat. Het college dat er nu nog zit is in mijn ogen veel te lang blijven hangen in de jaren van rancune, de jaren van terugkijken en terugslaan. Met de beste bedoeling om het beter te doen, maar de mensen houden daar niet van. Je mag best even afreageren op de oude heersers, maar dan moet je aan de slag. Vooruit. Het laatste jaar kwam dat wat meer uit de verf, maar in de campagne trof ik het spook van de negativiteit in een paar advertenties en debatten toch weer aan. En negativiteit is uit.

Vernieuwd

Wat zette het CDA, de grote uitdager van de Realisten, daar tegenover? Een vernieuwde lijst, met een nieuwe lijsttrekker. Net op tijd, of precies op tijd, het is maar hoe je het ziet. Met een boodschap van vooruit kijken, actie, en kansen. Wat dat inhoudelijk waard is zal gaan blijken en ze zullen het moeten waarmaken, maar uit oogpunt van verkiezingsstrategie welhaast briljant. Zo zie je maar: vier jaar geleden zat het CDA in de campagnetijd in het verdomhoekje (ik herinner me nog hun donkergrijze foto’s op de borden versus de gelikte folders en glanzende spandoeken van de Realisten), nu is het stuivertje wisselen.

En door

Bezuinigingen, OZB, het speelt ongetwijfeld allemaal mee. En als coalitie verlies je dan zeteltjes, daar kun je van uit gaan. Maar déze verschillen zijn volgens mij door niets anders dan stijl en houding te verklaren. Dus: nu we alles wel een keer geprobeerd hebben, lijkt het me erg zinvol als het vooruit kijken gemeengoed wordt in onze gemeenteraad. Daar waren ze al meer mee bezig de laatste tijd, en waarom zou je daar niet gewoon mee doorgaan? Welke coalitie er ook komt. Ik vind dat we wel klaar zijn met het verleden.

En door.

Waarom start ik met deze blog?

Geef een reactie

Anderhalf jaar geleden begon ik mijn eigen zaak. Voorafgaand aan die beslissing doemde steeds meer het beeld op dat ik daarbij voor ogen had: mensen ondersteunen die iets willen bouwen of herbestemmen, hun projecten aandrijven, en een verbindende schakel zijn tussen die initiatiefnemers en (bijvoorbeeld) de gemeente. Destijds was ik ambtenaar, en ik meende de kloof tussen gemeente en initiatiefnemers te zien groeien, met een hoop chagrijn tot gevolg. Het triggerde mij om eraan bij te dragen die kloof te overbruggen. Vanaf de andere kant.

We zijn nu anderhalf jaar verder, en ik kan zeggen: de kloof is nog groter dan ik gedacht had. Wat is er veel wederzijds onbegrip en onwetendheid! Ik gebruik hier expres het woord ‘wederzijds’. Want het werkt allebei de kanten op. Het is een voortdurende dans van klok en klepel. En natuurlijk, zoveel mensen zoveel verschillen. Gelukkig wel. Maar over de gehele linie genomen (mezelf incluis) kan het nog zoveel beter. Er is nog een wereld te winnen, zogezegd.

In deze blog wil ik met enige regelmaat onderwerpen aansnijden die mij bezig houden in mijn werk. Een analysetje hier, een ideetje daar, een gedachte zus, een verzuchting zo, het komt hier allemaal voorbij. En wie weet leidt dat dan tot iets. Misschien iets meer begrip voor wat de betrokkenen in al die processen beweegt. Want daar begint het volgens mij. Ik ben ervan overtuigd dat dit iedereen minder chagrijn, minder frustratie, minder geld en minder tijd zou kosten. Met mooie projecten als eindresultaat. Want dáár doe ik het uiteindelijk voor.

Misschien leidt deze schrijverij ook wel tot niets, en is het alleen maar leuk om te lezen. Dat tel ik ook goed.

Anywho: ben je geïnteresseerd in wat ik te vertellen heb? Volg dan deze blog.