Tagarchief: projecten

Kasteeltjes

Deze blogpost had over Kasteel Gemert moeten gaan. Dat was ik althans hartstochtelijk van plan, liggend op een lui loungebed tijdens mijn vakantie in Portugal. Want dit weekend wordt de nieuwe eigenaar op het schild gehesen en barst het kasteelterrein uit zijn voegen met een ongetwijfeld weergaloos en feestelijk cultureel evenement. Zoals bekend mocht ik me jarenlang met de herontwikkeling van deze locatie bemoeien en ik heb nog wel wat meningen en standpunten klaarstaan, die inmiddels ook in vloeiende volzinnen aan het schrift waren toevertrouwd. Maar ik heb toch de Backspace-knop net zolang ingehouden tot het vel weer leeg was.

Succes

Helaas is de herontwikkeling van het kasteel door Erfgoed van Gemert geen succes geworden. Ik kan mijn ideeën en inspiratie nu al een tijd niet meer in dat project kwijt en dat is heel jammer. Het doet nog steeds wel een beetje pijn dat het niet gelukt is en die pijn is met gemak naar boven te halen en neer te leggen in lekker leesbare analyses, her en der schurend, her en der snerend. Maar wat heb ik eraan? Onze intenties waren om er een succes van te maken (ondanks andere meningen), de keuzes misschien niet altijd even navolgbaar of alledaags maar aan het eind van het liedje telt dat het gewoon niet is gelukt. Klaar.

Nu mag een ander het proberen en dat probeert hij ook met verve. Al is het wel zo dat ik mijn hart vasthoud voor het procesverloop, en met name de duur ervan, als ik zie wie zich nu al allemaal opgelijnd hebben tegen de plannen en met welke argumenten. Maar de plek verdient het gewoon om een succes te worden; tijdens mijn vakantie in Portugal, en ook vorig jaar in Spanje of tijdens een lang weekend naar Zuid-Limburg, heb ik wederom maar eens gezien dat kastelen en paleizen ertoe doen in een dorp of stad en kansen te over oproepen. Dan moet het in Gimmert maar eens gaan gebeuren, met de “nèijen kesteelbâs” dan maar. Veel succes daarbij!

Resultaten zien: kleine kasteeltjes

Maar ja, een blogpost moet toch érgens over gaan en dus bedacht ik me dat ik wel weer eens een ronde zou kunnen maken om te bezien of er nog sprekende resultaten van mijn werk tot wasdom zijn gekomen. Ik heb het klein gehouden, een rondje Gemert, maar dan kom je toch wel wat bouwwerken tegen die zodanig door mij ruimtelijk onderbouwd zijn gebleken dat niets realisatie ervan nog in de weg stond 🙂

Goed beschouwd zijn het eigenlijk stuk voor stuk kleine kasteeltjes voor de mensen die er in (gaan) wonen of er gebruik van maken. In Teutonenhof is een verrommelde achtertuin verworden tot een fraaie woonplek, op de Pandelaar maakt as we speak een oude danszaal plaats voor vier kleine woningen, door Bureau BASIS slim in de ruimte ingepast. En aan de Vicaris van der Asdonckstraat werd in opdracht van Goed Wonen gebouwd aan een paleis voor doktoren en andere zorgverleners en zorgbehoevenden. Bovendien wordt in die hoek nu ook al invulling gegeven aan het daaropvolgende plan voor 25 nieuwe sociale huurwoningen.

Zo wordt Gemert op diverse plekken weer wat fraaier gemaakt en krijgen mensen een plek om er te wonen en hun tijd door te brengen. Da’s ook wat waard, en fijn om me mee te mogen bemoeien. We kunnen niet allemaal in een groot kasteel terecht.

Daar ben ik weer!

Een Projectaandrijving-blog, dat is me potdorie lang geleden. Maar er is weer een aanleiding voor. In een van mijn laatste blogs, nu twee jaar geleden, kondigde ik aan dat ik een gedeelte van de week weer in loondienst ging werken, bij Drieweg Advies in Keldonk. Nu kondig ik mijn vertrek daar aan, gepaard aan de mededeling dat ik de komende tijd (dus) weer als fulltime projectaandrijver door het leven ga.

Waarom?

Ik vind, mogelijk daarin gestimuleerd door recente gebeurtenissen, dat je op 45-jarige leeftijd wel moet kunnen zeggen: ik ben waar ik wil zijn en ik doe wat ik graag doe. Niet als eindstation, maar je wil toch tenminste op het goede spoor zitten. Dat was niet het geval. Ik merkte dat ik te vaak ‘nor munne zin’ bezig was met dingen waar ik in de basis geen verstand van heb en die ik ook niet leuk vind. Wat me wél plezier bracht waren de ontmoetingen met klanten, vaak grote agrarische ondernemers zoals tuinbouwers en champignonkwekers, hetgeen me veel en een mooi inzicht heeft gegeven in hun bedrijven en ondernemerschap. Ik heb echt hele mooie bedrijven en prima ondernemers leren kennen. Het kunnen sparren en buurten met collega’s was zeker ook weer eens leuk; erg fijn als een spontane woordgrap weer eens aankomt bij een ander persoon in plaats van dat het enkel grappig is in mijn hoofd. Maar het rekenen aan geurmodellen, fijnstofberekeningen en het tot in den treure pingpongen met al die gegevens, normen en regels tussen bevoegd gezag en aanvrager en het daardoor toenemende chagrijn aan alle kanten, maakten me meer en meer licht treurig.

Bovendien had ik doordat ik ook Projectaandrijving draaiende hield en dat (gelukkig) niet opdroogde, een overvolle agenda. En nu gaat het me er niet om dat ik te hard moest werken of een druk bestaan leed want dat kan ik goed hebben, maar ik liep voor mijn gevoel regelmatig achter dingen aan. De wezenlijke kern van aandrijving, namelijk voorop lopen, aanslingeren, kwam daarmee in gevaar. Laat staan dat er ruimte was in mijn leven voor persoonlijke ontwikkeling, voor verdieping of verbreding (zoals via een opleiding of cursus). Ik kan en wil nog steeds meer en andere dingen dan de wereld van vergunningen en bestemmingsplannen mij kan bieden. Dat zit nu eenmaal in mij, ik vind veel dingen leuk en interessant. Ik wil dit graag verder gaan verkennen.

Dat zijn in grote lijnen de redenen waarom ik ben gestopt bij Drieweg. Een heel verhaal, maar zo genuanceerd ligt het en ik hecht er waarde aan dat er een plek bestaat waar het complete verhaal gelezen kan worden. Viva mijn blog!

En nu?

De titel van dit stuk suggereert een terugkeer en eigenlijk voelt dat ook zo, ondanks dat ik eigenlijk nooit ben weggeweest. Maar ik voel min of meer dezelfde energie als toen ik eind 2011 met de hele handel begon. Het werken bij Drieweg Advies heeft me een vrachtlading aan nieuwe en waardevolle ervaringen opgeleverd, maar het voelt goed om weer zelf de koers van het leven te kunnen gaan bepalen. En het gevoel vind ik van tijd tot tijd toch best een goede raadgever.

Ik kwam een gedicht tegen van Merel Morre op social media (en in haar recente prachtige bundel Het Bekende Weg) en dat raakte me meteen. Het is getiteld ‘Zin’ (en in alleen dat woord zit al heel veel):

Resultaten zien: goed wonen in Gemert

Het was weer eens tijd voor een Rondje Resultaten, want ik hoor net op de radio dat je je elke keer als je naar buiten gaat van binnen een beetje lekkerder voelt. Nou, dat doen we dan maar en vandaag de dag kom ik dan uit in Gemert, waar op verschillende plekken door de plaatselijke woningcorporatie nieuwe huurwoningen worden gebouwd. Als planologisch ondersteuner van de projectleider mocht en mag ik me daarmee bemoeien, dus dan is het ook leuk als de plannen werkelijkheid worden. Dat kan dan weer in de portfolio.

Klein-stedelijk

Wat opvalt is, dat het gaat om fijnmazige plannen op plekken die aan herstructurering toe waren. Geen grootschalige lappen woningen, keurig in kavelrijen verdeeld met een opgemeanderde sloot daartussen voor de groene wijkbeleving, maar kleine woningen en appartementjes op een onooglijk en hoekig stukje grond tussen bestaande bebouwing waarvan je denkt: past het er allemaal wel op? Het doet mij soms denken aan die frommelhoekjes in de stad, waar toch een zekere uitstraling van uitgaat. “Wat een leuk binnendoorsteegje!” “Wat een charmante woninkjes!”. In de stad zijn we het al jaren gewend, maar op het Gimmertse platteland voldoet het blijkbaar ook aan een behoefte want er is belangstelling genoeg. Naast de projecten voor de woningstichting heb ik nog een paar van dat soort plekken meer onderhanden.

De moeilijkheid met deze plannetjes ligt keer op keer in dezelfde twee-eenheid: parkeren en groen. Een spanningsveld waar iedereen in het proces het moeilijk mee heeft. Voldoen aan normen of financieel uitkomen, het moge duidelijk zijn aan welke kant meestal het balletje rolt. Maar de spanning blijft, ook in het proces. Het frustreert mensen. Zoals voor zoveel dingen heb ik zo 1-2-3 niet de oplossing, maar een begin zou denk ik zijn om een integrale blik op het plan te werpen: is het een leuk plannetje, wordt het een beetje een fijne omgeving? Zo ja, ga vooral door. Zo nee, benoem waar hem dat in zit en ga kijken of er iets aan te doen is. Iets meer de kwaliteit, iets minder de getallen.

Elzenhof in Gemert

Prettig wonen

Het ene voorbeeld is wat beter geslaagd dan het andere, en dat blijkt ook uit de reacties ‘op straat’, maar het nieuwe wijkje Elzenhof beroert mijn hartje toch wel het meest. Hier komt dat klein-stedelijke mooi tot uiting, vind ik. Ik was bij de presentatie al best onder de indruk van de denkwijze van de architect, en dat heeft zich in de praktijk bewezen. Het ligt er charmant en mooi besloten bij. Foto’s van de binnenkant die op Facebook circuleren geven mij ook het idee dat het er prettig wonen wordt. Dat is toch een hele verbetering met de gribus die deze plek de laatste jaren was.

Ik hoop in de komende jaren nog meer Rondjes Resultaat te mogen maken; in sommige gevallen ligt dat helaas nog wat verder weg (‘you win some, you lose some’), maar deze woningbouwplekken zijn toch maar mooi ‘in the pocket’.

Prinses Irenestraat

Virmundtstraat: over een tijdje kijken wat het geworden is

Resultaten zien: Hallo Jumbo!

Drie jaar geleden vroeg de ondernemer van de C1000 in Bakel mij of ik iets kon betekenen in zijn plan om de supermarkt te verplaatsen naar een door hem aangekochte locatie buiten het centrum. Na meermaals pogingen te hebben ondernomen om ter plekke uit te breiden of binnen het centrum te verhuizen zag hij dit als uiteindelijke oplossing voor zijn ruimtetekort. Mijn rol zou moeten bestaan uit het stroomlijnen van de processen richting gemeente. Uiteraard ben ik daar graag op ingegaan. De nieuwe Jumbo ging vorige week open.

Team

In de afgelopen drie jaar heb ik een bescheiden rol gespeeld in een team van mensen, die allen hun specifieke kennis of kwaliteit hebben ingebracht in het proces. Ik zeg bewust ‘bescheiden’, want het is voorwaar geen sinecure geweest om alle elementen in elkaar te laten vallen. Toen ik nog bij de gemeente werkte heb ik al eens mogen merken dat de wereld van de supermarkten zijn eigen dynamiek kent en dat hebben we geweten. Dat kon ik soms alleen maar vanaf de zijlijn zien gebeuren, al kom je ook echt wel tot zinvolle bijdragen door goed te luisteren, lezen en analyseren, ook al betreft het hogere detailhandelskunde. Juist in een divers teamverband leverde dat mooie discussies op die de hersenen aan het werk zetten (en daar hou ik van!).

Vrij snel kwam ik erachter dat het niet zomaar een verplaatsing van een supermarkt was. Er kwam zoveel meer bij kijken, meer dan een bestemmingsplannetje of vergunninkje in ieder geval. Dat veel grotere verhaal ziet niemand en dat hoeft ook niet. Het stemt bescheiden om dat eens van dichtbij te zien en doet je wel nadenken over simpele meningen in zijn algemeenheid.

Emoties

Dé supermarkt van het dorpscentrum, het hart van het winkelgebied, gaat verhuizen naar de rand van het dorp. Dat brengt wel wat teweeg. Bij klanten, medewerkers, dorpsgenoten. De ondernemer kreeg hier dagelijks mee te maken en dat krijgt dan ook terecht een rol in het proces. Hoe ga je daarmee om? Ook de eerdergenoemde dynamiek ten opzichte van de pandeigenaar en het immense Jumbo-concern bracht de nodige emotie met zich mee. Het is mede de taak van het team om dat te kanaliseren zodat zakelijk gezien de best mogelijke beslissingen genomen kunnen worden.

Ter gelegenheid van het afscheid van de ondernemer van zijn supermarkt was er een groot feest voor alle medewerkers op een zwoele zomeravond. Het was tot in de puntjes geregeld. Het warme gevoel bleef niet beperkt tot de buitenlucht; het was er ook van de medewerkers richting de ondernemer en andersom. Op dat moment voelde ik heel sterk dat ik maar een radertje was in het grotere verhaal. We proostten met ons team op de afloop van het proces. Uiteindelijk is de schop de grond in gegaan, is de voormalige meubelhandel verbouwd tot prachtige supermarkt en het omliggende terrein is verworden tot ruime parkeerplaats. Een klus is geklaard.

Hallo Jumbo!

Resultaten zien: 2 plannen voor 31 goede woningen

Voor de projecten waar ik mee bezig ben is doorgaans een lange adem nodig. Daarom duurt het ook even voor de resultaten zichtbaar zijn. Maar de laatste tijd gaat het hard, vind ik. Deze week kwam er het bericht bij dat 2 bestemmingsplannen die ik heb opgesteld nu een onherroepelijke status hebben. Ze zijn door de molen! Het gaat om twee locaties waar woningcorporatie Goed Wonen in Gemert in totaal 31 nieuwe huurwoningen gaat bouwen.

Beperkte rol

Erg triomfantelijk hoef ik hier nu ook weer niet over te doen, want ik speelde maar een beperkte rol in het succes. De communicatie met de omgeving, het doorlopen van het programma van eisen en alle zaken van financiële aard lagen bij de projectleider van Goed Wonen. Ik heb aan het begin van het traject samen met hem het stappenplan opgesteld en de afspraken gefilterd die tussen de gemeente en de corporatie gemaakt waren over deze woningbouwlocaties. En dus ook het bestemmingsplan geschreven. Hoe het ook zij, het is bemoedigend om te ontdekken dat je een bijdrage hebt geleverd aan een vlot doorlopen proces.

En grappig dat dat nu bijna letterlijk gebeurt aan de andere kant van de tafel, van waar ik als gemeentelijk ambtenaar ook meerdere malen met Goed Wonen te maken heb gehad. Zo ontdek je gaandeweg toch meer over twee organisaties die voor een deel hetzelfde doel hebben en met dezelfde dingen bezig zijn, maar ook heel erg verschillen van elkaar. Erg leerzaam; ooit heb ik me ten doel gesteld om bij te dragen aan de connectie tussen gemeente en initiatiefnemer en hopelijk is dat hier naar tevredenheid gebeurd. Ik denk het wel, want dezelfde opdrachtgever heeft nog een aantal bouwplannen op stapel staan. De eerste stappen daarvoor zijn alweer gezet.

Voor de 16 woningen aan de Prinses Irenestraat en de 15 woningen aan de Komweg kunnen de vergunningsaanvragen in ieder geval alvast de deur uit. Ik denk dat 31 huishoudens er over een tijdje goed wonen.

Locatie Komweg (ontwerp: DenOlderVleugels Architects & Associates)

Locatie Prinses Irenestraat (ontwerp: Van den Pauwert Architecten)

Resultaten zien: Ruimte-voor-Ruimte woning Heesch

Vandaag reed ik over de snelweg bij Heesch, de plek waar mijn allereerste opdracht als zelfstandige vandaan kwam: regel een planologische titel voor een woning op ons perceel aan de dorpsrand. Dat moest dan via de Ruimte-voor-Ruimteregeling en het is gelukt; de klus staat alweer een tijdje in de rubriek ‘afgeronde opdrachten’. Maar na de planologische titel komt het bouwen en daar had ik nog niets van gezien. Inmiddels wel, vandaag ben ik er langs gereden. Mijn eerste project onttrekt zich aan het papier en wordt realiteit.

Andere gemeente

Deze klus was meteen een kennismaking met een andere dan mijn eigen gemeente. En die kennismaking beviel me eigenlijk ook direct. Bij alle aanvragen voor Ruimte-voor-Ruimte werd een vast stramien doorlopen, wat me al in het eerste gesprek werd meegedeeld. Er waren gebiedsvisies voorhanden en direct werd duidelijk wat van mij verwacht werd. Ook was er het volste vertrouwen van de opdrachtgever in deze beginnende projectaandrijver en dat allemaal bij elkaar maakte dat het traject soepel verliep. En passant nog een uitgebreid aanvullend onderzoek meegemaakt naar de aanwezigheid van dassen, dus die ervaring is ook weer in de pocket. Ach, die nachtfoto’s van die egeltjes en konijnen in het rapport, gewoonweg schattig 🙂 (maar dassen ho maar, overigens).

Referenties

Dit op zichzelf kleinschalige project heeft me ook wel wat referenties opgeleverd. Wat kost het mij aan tijd om zo’n procedure met alles erop en eraan te doorlopen? Wat kost het de opdrachtgever aan onderzoeken en legeskosten? Wat is er te handelen in de wereld van Ruimte-voor-Ruimte? Ik merk dat ik dat al meeneem naar opvolgende klussen. Een ander leermoment is ook de constatering dat zoveel al is opgeschreven; als je maar weet waar je het moet vinden. Dat doet mijn uren weer slinken en de kosten voor de opdrachtgever daarmee ook. Het is al duur zat allemaal.

Als het helemaal klaar is ga ik nog eens kijken. Resultaten zien is toch waar het om draait in deze business.

Resultaten zien: Camping Grotelse Heide

Het is niet zomaar een vinkje wat ik achter het bestemmingsplan voor camping Grotelse Heide zet. Het plan is vorige week onherroepelijk geworden, en daarmee zit mijn klus erop. Een klus die begon omdat een vastgelopen proces nieuw leven ingeblazen moest worden: koren op de molen van de projectaandrijver! Maar er zit een kleine wereld áchter dit bestemmingsplan, dat nu op zijn lauweren rust op ruimtelijkeplannen.nl. Geen alledaags karweitje dus.

Team

Een kleine anderhalf jaar geleden werd ik uitgenodigd door de eigenaar van de Bakelse toeristencamping, het park dat de laatste jaren een tanend bestaan leidt. De eigenaar wilde het park een nieuwe toekomst geven, en een herinrichting tot chaletpark was en is het doel. Plannen in die richting waren wel uitgewerkt, maar nu lag het al een tijdje stil. Om vooruit te kunnen moest er garen op de klos komen. Ik begon natuurlijk meteen te spinnen, dat snap je.

Ik moet zeggen: het is gewoon erg goed gegaan. Natuurlijk lopen de molens nooit zo snel als de opdrachtgever eigenlijk wil, maar er ligt anderhalf jaar later een goede, onherroepelijke planologische basis. In mijn ogen is dit te danken aan een goed team: een goede samenwerking met de opdrachtgever en zijn adviseur, maar zeker ook met de gemeente. Vanaf het eerste startgesprek heb ik een positieve grondhouding en heldere communicatie mogen ervaren met de betrokken medewerkers. Natuurlijk zijn er gaandeweg ‘dingetjes’ geweest, maar zoals ze bij ons zeggen: “da houde toch.”

Emoties

Grotelse Heide is niet zomaar een camping. Er zit een geschiedenis van decennia ingebakken in de campinggasten, de beheerder en vooral ook de omwonenden. Het heeft in het verleden gebotst en geknetterd, en die emoties zijn verre van verdwenen. De betrokkenheid is erg groot. Tel daar nog een aantal persoonlijk emotionele gebeurtenissen bij de hoofdrolspelers bij op en dan kan het net zo goed mis gaan.

Maar we hebben de focus altijd op het eindresultaat gehouden, ik denk dat dat ook mede de kracht van het proces is geweest. Je niet verliezen in jij-bakken en ego, maar kijken naar wat er feitelijk moet gebeuren en welke afspraken er uitgevoerd moeten worden. Over schaduwen heen stappen. Dat is hier wel gebeurd, en dat verdient een compliment aan de betrokkenen. Daardoor hoeft er nu niet teruggekeken te worden naar het verleden, maar kan de blik écht vooruit.

Een goed team en een goede focus, dat leidt dus tot resultaat. En nu op weg naar die nieuwe toekomst voor camping Grotelse Heide als resort Grotels Goed, hopelijk een trekker van formaat voor het plaatselijk toerisme.

Alles over het kasteel

Zo, ik denk dat deze kop best wel wat geïnteresseerden naar mijn blog trekt. Het is de vraag die mij het meeste gesteld wordt: “En, hoe gaat het met het kasteel?” (bedoeld wordt Kasteel Gemert, ik mag mij met de herbestemming ervan bemoeien). Een erg interessant proces, anders dan alle andere processen waar ik mee te maken heb, en daar wil ik graag over vertellen. Maar hoe ver kun je hierin gaan, in het algemeen bij projecten?

Vertrouwelijkheid

Het is doorgaans niet in het belang van een opdrachtgever om de handel en wandel binnen een project te bespreken in een café of bij de naborrel van een vergadering. Ik houd het dan ook vaak bij een algemene omschrijving van de voortgang. ‘Het gaat goed’, of ‘het loopt stroef’ of ‘het is spannend’ met een korte toelichting daarop. Dat is wel eens onbevredigend. In het voorbeeld van kasteel Gemert zou ik de mensen graag vertellen over de gesprekken die er zijn met allerlei partijen, de denkwijzen ten aanzien van de politiek en de moeilijkheden en uitdagingen die op ons pad komen. Maar zeker bij zo’n mediagevoelig onderwerp kan dat verkeerd uitpakken en publiciteit genereren waar de nieuwsgierige goegemeente wel, maar het project niet mee gediend is.

Dus ben ik voorzichtig. Dat was ik trouwens al als ambtenaar. En soms zit ook ik op mijn praatstoel (laat ik me vooral niet roomser voordoen dan ik ben), en komt er meer uit mij dan normaal. In de juiste omgeving, op het juiste moment en met de juiste persoon is het soms lekker om wat loslippiger te zijn. Het kan zelfs nuttig zijn en tips of nieuwe inzichten opleveren. Maar meestal is het mondje dicht. Het heeft me bij monde van een van mijn opdrachtgevers al eens de charmante ondertitel ‘betrouwbaarder dan de Nederlandsche Bank’ opgeleverd. Dat lijkt me ook wel wat waard, eerlijk gezegd.

Resultaten zien

De ‘keerzijde van de medallie’ is wel: ik kan zo verrekte weinig laten zien van waar ik mee bezig ben. Het gros van mijn werkzaamheden onttrekt zich aan de openbaarheid, en dat moet ook zo zijn. Het is af en toe ook gewoon te saaie kost om het over te hebben, laten we wel wezen. De resultaten komen later, veel later vaak. Als er iets gebouwd, heringericht of herbestemd is. Met het resultaat zichtbaar op tafel kan ik ook beter vertellen wat mijn rol is geweest; dat heb ik gemerkt in mijn verhaaltje over de EVZ Esperloop.

Nee, ik kan niet met enige regelmaat krachtige logo’s laten zien, fonkelende websites, mooie tuinen of luxueuze zwembaden. Dat vind ik jammer, maar het is zoals het is (misschien verandert dit nog ooit, wie weet). De enige remedie is: zo snel mogelijk zoveel mogelijk resultaten behalen. Dat proberen we dan maar te doen.

En oh ja, wat kasteel Gemert betreft: alles komt goed.

Resultaten zien: EVZ Esperloop

Een project vooruit brengen. Resultaten bereiken. Dat staat op mijn website. Mooi is het dan als de resultaten van mijn werk in het landschap te zien zijn. Dat ondervond ik gisteren toen ik een klein rondje maakte ten noorden van Milheeze. Wat wordt het daar toch mooi, en de laatste toevoeging is de fris aangelegde EVZ Esperloop.

Eigenlijk heb ik daar een bijzondere, want dubbele bemoeienis mee gehad. Aan de voorkant bij de plannenmakerij, als ambtenaar leiding gevend aan het Integraal Gebiedsprogramma Bakel-Milheeze, en aan de achterkant bij de uitvoering, als adviseur van een grondeigenaar die in ruil voor het mogen bouwen van woningen onder andere ruimte bood aan deze EVZ op zijn grond.

Geen spelletjes

Maar er was een impasse opgetreden met de gemeente en de eerder ingeschakelde adviseur kon de klus om gezondheidsredenen niet vervolgen. Hij vroeg mij om bij te springen, en wat opdoemde was een groot verschil tussen wat ooit de bedoeling was van iedereen, en wat nu moest worden uitgewerkt in overeenkomsten. Daar zat een crisis tussen, zeg maar.

Ik meen dat we daar goed zijn uitgekomen, en hoewel er natuurlijk wel een link was met mijn werkzaamheden vroeger kon ik gelukkig de wederzijdse belangen goed uit elkaar houden. Dat ik van ‘de andere kant’ kwam heeft me denk ik ook wel geholpen om het op te lossen, samen met mijn oud-collega’s. Gewoon een kwestie van open de problemen op tafel leggen, elkaars belangen zien en geen spelletjes spelen. We kwamen weer tot overeenstemming, en nu slingert er wederom een fraai stuk natuur door het agrarische landschap van Millus.

Bouwkavels

Als de prachtig gelegen (want direct aan deze EVZ) twee ruime woningbouwkavels nu binnenkort kunnen worden verkocht en bebouwd, dan weet ik zeker dat er voor iedereen een goed resultaat uit is gekomen. Interesse? De Bocht, Milheeze: aan de rand van het dorp, op loopafstand van Natuurpoort Nederheide met zijn strandbad en wandelpaden door de Stippelberg, en op een goeie slag met de houten 1 van de golfbaan!